Waarom ik in een 17 jaar oude auto rijd?
Want ik heb niks met auto’s. Of statussymbolen.
Mijn auto kocht ik twee jaar geleden. Ervoor had ik vijf jaar geen auto. Huurde regelmatig. Was goedkoper. De parkeerplek bij mijn huurappartement mocht ik onderverhuren, scheelde ook weer.
De eerste jaren als freelancer was ik rigoureus op financieel vlek. Thuiswerken, geen auto, goedkope tripjes, geen kantoor, alleen nieuwe laptop als het moet.
Het geld dat binnenkwam investeerde ik liever.
Na jaren strikt te hebben geleefd ging ik mij pas wat luxe gunnen. Maar wel op mijn manier. Ik besloot dat een nieuwe auto een investering was die zich zou terugbetalen in tijdwinst en comfort. Ik zeg nieuw, maar ik had uitgezocht dat een youngtimer best wel interessant is om zakelijk te kopen. De bijtelling wordt bij youngtimers gerekend over de dagwaarde, niet de cataloguswaarde. Alle kosten mogen ook zakelijk geboekt. Vaak rijd ik niet, anders had ik naar elektrisch gekeken. De volgende wordt dat sowieso.
Ik had zelf geen verstand van auto’s of zin om er mee bezig. Voor €500 huurde ik een autocoach in – ik vind het fantastisch dat zoiets bestaat. Ik gaf aan wat mijn wensen waren: max 10k budget, donkere lak, lichte bekleding, max 100k op de teller en luxe segment. Snel hoeft ie niet te zijn, als ik maar relaxt rijd.
We zochten een auto uit, de coach testte hem, maakte een rapport, onderhandelde de prijs en ik hoefde hem alleen nog maar op te halen.
Het werd een mooie bmw, geïmporteerd uit Spanje.